Page 70 - 883820_ATC_Podr_POL_Kl-3_Cz_1

Niezwykłe tarasy na Filipinach

Był wczesny poranek, gdy kierowca tuk tuka

– niewielkiego pojazdu na trzech kołach –
wysadził ciocię Kingę i jej przyjaciół przy drodze.

– To tutaj? – zapytała po angielsku ciocia.

– Jeszcze godzina drogi ścieżką w dół

i będziecie na miejscu – odpowiedział kierowca,

wskazując przy tym drewniany przystanek tarasy ryżowe

autobusowy i widoczne za nim schody.

„Godzina” – pomyślała ciocia i uśmiechnęła

się. Wiedziała, że droga zajmie im dużo więcej

czasu. Miejscowi, Filipińczycy, chodzą szybciej
od turystów. Są przyzwyczajeni do upału

i wilgoci, które tutaj panują.

Ciocia Kinga uważnie rozglądała się wokół. tuk tuk

Pola, które było widać z drogi, wyglądały

inaczej niż te w Polsce. Tutaj przez cały rok były

zielone. Rosło na nich zboże, które wyglądem

przypominało trawę. Ciocia Kinga była bardzo
zdziwiona, gdy okazało się, że to ryż. Często

jadała potrawy z ryżu, ale nigdy nie zastanawiała się, jak on wygląda,
kiedy rośnie. „Podróże kształcą” – pomyślała.

Droga zajęła im niemal dwie godziny. Szli gęstym lasem, mijali

bananowce i paprocie drzewiaste. Potem wędrowali odkrytą ścieżką

z widokiem na potężne góry. Robili zdjęcia i zatrzymywali się, żeby

odpocząć. Było bardzo ciepło i wilgotno. Gdy dotarli na miejsce, znaleźli

położony na wzgórzu dom, w którym mieli zatrzymać się na kilka dni.

Należał do kobiety o imieniu Tala. Zbudował go jej mąż, Ulan. Przez
długie miesiące sam przynosił wszystkie materiały potrzebne do budowy.

Do tej wsi, położonej między górami, nie prowadzi żadna droga, którą

68