Page 101 - 890730_Ja i Moja Szkola NA NOWO podr_kl3 cz2

– Nie mogę, muszę pisać wiersze…

– Przecież jeden już napisałeś.
– Ale muszę napisać jeszcze pięć.
– To napisz takie same…

– Nie mów głupstw – zaczął się
gniewać Wojtek, ale Kornelia mu

przerwała:
– Wojtek, ona ma rację! – zawoła-
ła. – Zobacz, tu można tylko zmienić

„Drogi Wujku” na „Droga Ciociu” czy
„Droga Babciu”, a reszta pasuje jak

ulał!
– Pokaż – poderwał się Wojtek. – Rzeczywiście! „Drogi Dziadziu” też pasuje
i „Droga Reniu”! Przepisuj!

Kornelia raz-dwa wszystko przepisała i pobiegła do skrzynki pocztowej.
A kiedy wróciła, zastała już mamę, która z wypiekami na twarzy czytała napi-

sany na brudno wierszyk.
100 – Fajnie to wymyśliliśmy, prawda? – dopytywał się Wojtek.
– Fajnie – powiedziała załamanym głosem mama – a jeszcze fajniej zro-

bicie, jeśli mi poradzicie, gdzie ja w naszym mieszkaniu położę spać jeszcze
pięć osób, kiedy się wszyscy zjadą naraz?

Kornelia oszołomiona spojrzała niemądrym wzrokiem na mamę, potem na
wierszyk, potem znów na mamę…
– Ojej… – powiedziała i nagle wybuchnęła śmiechem.

A potem zaczęła się śmiać mama. A kiedy przyszedł tatuś, też się uśmiał,
chociaż nie bardzo… A już najśmieszniej było w Nowy Rok, kiedy zjechała się

naraz cała rodzina.

1. Co cię rozbawiło w tym opowiadaniu?
2. Czym się martwiła mama?

3. Jak się skończyła ta historia?