Page 18 - 883306_ATC_Podr_POL_Kl-2_Cz_1_MULTIBOOK

Przyjaciel czy wróg

(...) Na płaskim kamieniu, najdalej wysuniętym w morze, siedział

Piaskowy Wilk i pucował futerko. Błyszczało na nim w słońcu jak złoto,

od czubka nosa po sam koniuszek ogona.
– Ale dziś ładnie wyglądasz! – powiedziała Karusia.

– Wiem. Dzięki – odparł Piaskowy Wilk. – Spójrz tylko, proszę,

czy wszystko w porządku tu z tyłu, na karku.

– Wspaniale! – powiedziała Karusia. – Wybierasz się na jakieś przyjęcie?

– Nie. Mam się spotkać z przyjacielem – odpowiedział Piaskowy Wilk.

– Bardzo dobrym przyjacielem, pierwsza klasa, wyśmienitym,

krągłym i żółtym, i straszliwie sympatycznym.
– To z kim się będę bawić? – zmartwiła się Karusia.

Piaskowy Wilk położył głowę na ramieniu Karusi i oznajmił,

że z przyjacielem spotka się dopiero wieczorem.

– Bo tego przyjaciela najlepiej widać w nocy – powiedział Piaskowy Wilk.

– Jak ma na imię?

– Zgadnij – powiedział Piaskowy Wilk.

Ale Karusia nawet nie próbowała zgadywać, bo właśnie coś zobaczyła.

Coś, co zaraz musiała sprawdzić. Ślady, które ciągnęły się na mokrym

piasku i nie widać było, gdzie się zaczynają ani gdzie kończą. (...)
Karusia ostrożnie przymierzyła swoją stopę do jednego ze śladów.

Pasowała jak ulał i wydało się to Karusi trochę straszne.

– Skąd wiadomo, czy ktoś jest przyjacielem czy wrogiem? – zapytała

Karusia.

– Cóż, to tak jak z jedzeniem – odparł Piaskowy Wilk. – Trzeba

spróbować.

16 Dobry kolega, dobra koleżanka