Page 8 - 883821_ATC_Podr_POL_Kl-3_Cz_2

Jeszcze świt nie zaróżowił nieba i gwiazdy migotały nad

Krakowem, gdy stary trębacz z mariackiej wieży był już

na krakowskim rynku. Zwykle o tej porze spał sobie

w najlepsze, ale tej nocy dręczyły go sny jakieś niespokojne

i złe przeczucia kazały mu tak wcześnie opuścić dom.
Bo też niepokój panował w mieście. Ludzie z trwogą

mówili o Tatarach, którzy splądrowali Sandomierz

i podobno w stronę Krakowa podążają. A groźny to był

wróg i bezlitosny! Siał śmierć i rabował. Zostawiał za

sobą spalone wsie i miasta, niszczył dobytek. Nic więc

dziwnego, że niespokojne sny i złe przeczucia dręczyły

trębacza z mariackiej wieży.
Z wieży łatwiej wroga dostrzec, wzrok dalej sięga niż

z miejskich murów – myślał, wspinając się po skrzypiących

schodach. Musiał odpoczywać co kilka chwil, bo serce

uderzało mu coraz szybciej: i ze zmęczenia, i z niepokoju.

Stanął wreszcie na szczycie, odsapnął i rozejrzał się

uważnie wokół. Miasto spało jeszcze, a i poza jego murami

panował spokój. Stary trębacz odetchnął z ulgą.

– Sen mara, Bóg wiara! – mruknął i przysiadł na swej

ławeczce.
Wkrótce sen go zmorzył i przespał może kilkadziesiąt

minut. Nagle zerwał się z przeczuciem, że nieszczęście

stanęło u bram miasta. Dopadł do okienka i zdrętwiał.

Do miejskich murów zbliżała się tatarska nawała.

Zaczynało świtać, noc ustępowała i w bladym brzasku

widać było wyraźnie niezliczoną liczbę niewielkich

koników, jak gdyby z przyrośniętymi do nich jeźdźcami.
Wnet dopadną miejskich murów, nie powstrzymają ich

6 Przerwany hejnał