Page 95 - 883806_Edukacja_dla_bezpieczenstwa_podrecznik_kl_8_

Historia resuscytacji

krążeniowo-oddechowej

Ratowanie ludzi umierających lub „ożywiania” zmarłych
podejmowane były zapewne od początku istnienia ludzkości.
W starożytnym Rzymie wykonywanie sztucznego oddychania
metodą usta-usta było umiejętnością dość powszechną. W wiekach
późniejszych została ona jednak zapomniana.

W czasach nowożytnych pierwszy naukowy eksperyment dotyczący
wentylacji przeprowadził Andreas Vesalius (1514–1564), inaczej
Wesaliusz. Podtrzymywał oddychanie u psa, wdmuchując za pomocą
trzciny powietrze do tchawicy zwierzęcia.

W XVII w. powstała w Amsterdamie Society for the Recovery
of Drowned Persons [czyt. sosajeti for de rekaweri of drałned persons]. Reprodukcja nr 6. Jan van Calcar
Zalecała ona m.in. wykonywanie sztucznego oddychania [czyt. wan kalkar] (przypisywane),
Andreas Vesalius, 1543
w stosunku do osób podtopionych. W 1740 r. Francuska Akademia
Nauk oficjalnie zatwierdziła stosowanie wentylacji metodą usta-usta.
Jednak metoda ta nie stała się wtedy powszechna.

Za początek współczesnych systematycznych badań nad
resuscytacją uznaje się 13 lipca 1957 r., kiedy to na Oddziale
Anestezjologii Szpitala Miejskiego w Baltimore [czyt. boltimor]
przeprowadzony został „eksperyment resuscytacyjny”, w trakcie
którego ponownie udowodniono pełną skuteczność wentylacji
metodą usta-usta. Armia amerykańska zaadaptowała ten sposób
postępowania w stosunku do osób niereagujących . W roku 1963
doktor Claude Schaeffer Beck [czyt. klod szefer bek], pionier
amerykańskiej kardiochirurgii, zaproponował, by prowadzić
dla osób bez wykształcenia medycznego kursy z pierwszej
pomocy. Przeprowadził pierwsze takie szkolenia. Rozpoczęło się
systematyczne upowszechnianie ratownictwa przedmedycznego
na świecie. Zdjęcie nr 129. Claude Beck

Zdjęcie nr 130. Defibrylator

93
93