Page 104 - GwK_podrecznik_cz-3_kl-2_2018

120. Spotkanie z gadem

Jadowite zęby

Po przebudzeniu żmije rozwinęły swe sploty i rozlazły się w różne strony.
Teraz już będą żyły samotnie pod wykrotami, pod kupą kamieni, a nawet

i w mysiej norze. Nie ma obawy, by dawny właściciel usiłował wyrugować
intruza. Dobrze, jeśli uda mu się umknąć z życiem.
Żmije przebywają zwykle w lasach i na porębach. Chętnie kąpią

się w pobliskim rowie lub kałuży. Lubią okolice podmokłe, wilgotne,
porośnięte mchem i niskimi ziołami, pod które można się wśliznąć w razie

niebezpieczeństwa.
Tak, tak — niebezpieczeństwa, bo nawet groźna dla wszystkich żmija
ma swoich wrogów, których nie odstraszają jej jadowite zęby. Unika więc

spotkania z małym, kolczastym jeżem, zawziętym jej wrogiem, ze spadającym
błyskawicznie z góry myszołowem, schodzi też z drogi długonogiemu
bocianowi, który potrafi chwycić ją dziobem za kark i uniemożliwić

przez to zadanie śmiercionośnego ciosu. Po odgryzieniu i odrzuceniu głowy
zawierającej jad, ciało upolowanej żmii stanowi smakowity kąsek dla tych
skrzydlatych lub czworonogich myśliwych.

Żmija to łowca nocny. Dzień przesypia, leżąc na słońcu.
Tylko bardzo zimne noce zmuszają ją do zmiany trybu życia i pory

polowania. Bezszelestnie przesuwa się po ściółce leśnej, wolniej jednak
niż szybki w ruchach zaskroniec. Niepodrażniona, nie rzuca się na człowieka
ani na większe zwierzęta.

102