Page 63 - 881309_plastyka

4.2 Dzieła pełne kontrastów i dzieła harmonijne

Światłocień i kolorystyka
w obrazach baroku i rokoka

Malarstwo barokowe odznacza się dynamizmem
kompozycji i form, wydobywanym przez światło-
cień. W przeciwieństwie do statycznych dzieł rene-
sansowych, w których liczyły się głównie rysunek
i proporcja, w baroku przede wszystkim zwraca
uwagę bogactwo kolorystyczne oraz gra światła.
Malarze skierowali swe zainteresowania w stronę
natury i realistycznego odtwarzania świata.
Prekursorami byli artyści włoscy, wśród których
wyróżnia się twórczość Michelangela Merisi
znanego jako Caravaggio [czyt. karawadżdżio]
(1571–1610), odrzucającego idealizację oraz naśla-
downictwo antyku. Działanie artystyczne podpierał
obserwacją natury oraz egzystencji człowieka, dzię-
ki czemu spod jego pędzla wyszły dzieła charakte-
ryzujące się niezwykłym dramatyzmem. W latach
1602–1603 powstał obraz Złożenie do grobu – ucho-
dzący za jedno z najlepszych płócien mistrza. Jego
formę i nastrój kształtuje światło wydobywające się
z ciemnego tła. Każda z umieszczonych na obrazie
postaci w inny sposób żegna się z Chrystusem. Caravaggio, Złożenie do grobu, 1602–1603

W malarstwie baroku na pierwszy plan wy-
suwają się dwaj sławni artyści: Peter Paul Ru-
bens i Rembrandt van Rijn. Obrazy baroko-
we charakteryzuje bogata paleta barw, światłocień
i iluzja, czyli sposób przedstawienia złudzenia
przestrzeni. W sztuce Rembrandta zwraca uwagę
przede wszystkim wzmocniony światłocień nada-
jący dziełom specyficzny nastrój. Obrazy Ruben-
sa tchną dynamiką, gwałtownością oraz intensyw-
nością barw.

Rembrandt van Rijn, Wymarsz strzelców, 1639

61