Page 29 - chemia_k8
P. 29

Doświadczenie 4.

          Działanie wapniem i magnezem na wodę w obecności roztworu fenoloftaleiny

          Sprzęt:         dwie probówki, statyw na probówki, pipety Pasteura z podziałką, łyżeczki, pęseta, skalpel, dolna część szalki
                        Petriego wyłożona chłonną bibułą, łuczywo, zapałki

          Odczynniki:   wapń, magnez, woda, roztwór fenoloftaleiny
          Wykonanie:
                                                                zapalone łuczywo
          •  Na wyłożoną bibułą dolną część
             szalki Petriego połóż kawałek
             wapnia. Odkrój niewielką porcję,
             wielkości połowy ziarna grochu.
          •  Wybierz podobnej wielkości
             kawałek magnezu.                 wapń          magnez
          •  Wlej do dwóch probówek po około
                 3
             2 cm  wody i dodaj kilka kropel
             roztworu fenoloftaleiny.
          •  Do pierwszego naczynia wrzuć
             kawałek wapnia. Zbliż do wylotu
             zapalone łuczywo.
          •  Następnie wprowadź kawałek
             magnezu do drugiej probówki.
             Po chwili zbliż zapalone łuczywo
             do wylotu naczynia.               woda i roztwór   woda i roztwór
                                               fenoloftaleiny  fenoloftaleiny
          •  Spróbuj rozgrzać zawartość
             probówki z magnezem, trzymając ją
             w zaciśniętej dłoni.

          Obserwacje:   Wapń wrzucony do wody stopniowo zmniejsza się, po chwili zanika. Ciecz w probówce natychmiastowo
                        przybiera barwę malinową. Wydziela się bezbarwny, bezwonny gaz. Zbliżając ogień do otworu probówki,
                        słyszymy wybuch.
                        W przypadku magnezu dopiero po czasie na kawałku metalu pojawiają się pęcherzyki bezbarwnego gazu,
                        a w płynie zaczynają się unosić malinowe smugi. Po rozgrzaniu ciecz ma kolor malinowy, a na magnezie
                        widać liczne pęcherzyki. Zbliżając zapalone łuczywo do wylotu naczynia, widzimy, że drewienko gaśnie.
          Wnioski:      Wapń reaguje z wodą aktywniej niż magnez, który wymagał rozgrzania. W wyniku zachodzącej reakcji
                        wydziela się wodór – świadczy o tym usłyszane „pyknięcie”. Malinowe zabarwienie dowodzi, że otrzymano
                        roztwór o odczynie zasadowym. Magnez reagował dopiero po rozgrzaniu, produkując niewiele wodoru
                        i dając roztwór o odczynie zasadowym.
                        W wyniku działania metali na wodę zaszły reakcje chemiczne zgodne z poniższymi równaniami.

                         I probówka:   Ca   +  2H O                Ca(OH)   +   H ↑
                                                  2                       2       2
                         II probówka:   Mg  +  2H O    temperatura  Mg(OH) 2  +  H ↑
                                                  2
                                                                                  2
                          W wyniku doświadczenia otrzymano zasadę wapniową (I probówka) i zasadę magnezową (II probówka) –
                        czyli wodne roztwory wodorotlenku wapnia i wodorotlenku magnezu.

          Uwagi:          Porcjowanie wapnia powinna wykonywać osoba dorosła. W przypadku magnezu zawartość naczynia
                        można ogrzać palnikiem, zamiast ciepłem rąk. Po użyciu większej ilości metali zauważamy po pewnym
                        czasie, że roztwory przestają być klarowne (wydzielają się białe osady).

                                                                                   27



                                                                                                              10.06.2021   11:47:47
   0610_881399_chemia_kl8_podrecznik_DRUK.indd   27                                                           10.06.2021   11:47:47
   0610_881399_chemia_kl8_podrecznik_DRUK.indd   27
   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34