Page 69 - historia 7

Wyprawa tysiąca i zjednoczenie Włoch

Po pokonaniu Austrii wzrosły nastroje rewolucyjne w środkowych Włoszech.
Przyczyniła się do tego także działalność gen. Giuseppe [czyt. dżiuzep-
pe] Garibaldiego – zasłużonego bojownika o wolność Włochów. Wierzył
on w skuteczność ogólnonarodowej rewolucji, dlatego nawoływał do walki
o zjednoczenie kraju. W 1860 r. pod wpływem generała mieszkańcy środko-
wych Włoch wzniecali lokalne powstania. Doprowadziły one do usunięcia
miejscowych książąt. Władzę w Parmie, Modenie czy Toskanii przejmowały
tymczasowe rządy, które zgłaszały chęć przyłączenia się do Piemontu. Ich
wolę mieszkańcy potwierdzali w specjalnie organizowanych plebiscytach. Garibaldi był przeciwnikiem
Dzięki tej oddolnej inicjatywie pod władzą króla Wiktora Emanuela II zna- monarchii, ale sprzymierzył się
z królem Wiktorem Emanuelem II.
lazły się północna i środkowa Italia. Okazał się politykiem wielkiego
Z czasem walki ogarnęły również południową część Włoch. Były one skie- formatu, który potrafił się wznieść
rowane przeciwko władcy Królestwa Obojga Sycylii Franciszkowi II Burbo- ponad podziały dla dobra narodu.
nowi, który sprawował rządy absolutne. Powstanie poparł Garibaldi. W maju Plebiscyt – tu: głosowanie
1860 r. wraz z tysiącem ochotników dotarł do wybrzeży Sycylii. Rozpoczęła ludności jakiegoś terytorium w celu
się tak zwana wyprawa tysiąca. W ciągu trzech miesięcy rewolucjoniści wypowiedzenia się na temat jego
zajęli Sycylię. Następnie ruszyli na podbój południowej części półwyspu. przynależności państwowej.

Na opanowanych obszarach Garibaldi wydawał de-
krety o nadaniu chłopom ziemi na własność i zniesieniu
czynszów. Tym posunięciem przekonał masy chłopskie
do udziału w powstaniu przeciw Franciszkowi. W tym
czasie z północy na południe maszerowały sprzymierzo-
ne z rewolucjonistami wojska Piemontu. We wrześniu
Garibaldi zajął Neapol, stolicę Królestwa Obojga Sycylii.
Następnie rozgromił siły neapolitańskie. Franciszek zo-
stał zdetronizowany. Król Wiktor Emanuel II i Garibaldi
wspólnie triumfowali w Neapolu.
Na początku 1861 r. zebrał się parlament, który ogło-
sił powstanie zjednoczonego Królestwa Włoskiego.
Wiktor Emanuel II 17 marca 1861 r. przyjął tytuł króla
Włoch. Jednak poza królestwem wciąż pozostawały We-
necja (należąca do Austrii) oraz Rzym. W historycznej
stolicy Włoch urzędował papież. Sprzeciwiał się on zjed-
noczeniu, a wspierały go w tym wojska francuskie.
W 1866 r. Włosi, korzystając z osłabienia Austrii
z powodu wojny z Prusami, odzyskali Wenecję. Z kolei
w 1870 r., gdy Francuzi opuścili Rzym, oddziały włoskie
zajęły Wieczne Miasto. Zjednoczenie Półwyspu Apeniń-
skiego stało się faktem. Dokonało się ono odgórnie – przy
udziale rządu Cavoura i zarazem oddolnie – z szerokim
poparciem społeczeństwa, które odpowiedziało na apel z Porównaj mapy Półwyspu Apenińskiego z 1871 r. i 1815 r.
Garibaldiego i zaangażowało się w walkę. Jakie zmiany polityczne zaszły w tym regionie?

67

02.06.2020 10:21:09
0602_881435_historia_kl7_DRUK.indd 67 02.06.2020 10:21:09
0602_881435_historia_kl7_DRUK.indd 67