Page 72 - historia 7
P. 72

Wojna z Francją

                                            Ostatni etap w procesie jednoczenia Niemiec stanowił konflikt zbrojny z Fran-
                                            cją, która sprzeciwiała się wzmocnieniu pozycji Prus w Europie. Wojna wy-
                                            buchła w 1870 r. Wojska pruskie, wsparte przez oddziały z innych krajów
                                            niemieckich, pod wieloma względami przewyższały armię francuską. Były bar-
                                            dziej zdyscyplinowane, lepiej uzbrojone i dowodzone. We wrześniu 1870 r.
                                            zwyciężyły pod Sedanem i zadały Francuzom ciężkie straty. Następnie zdo-
        Napoleon III i Otto von Bismarck    były twierdzę Metz [czyt. mec] i Paryż. Ku zdumieniu Europejczyków Francja
        po bitwie pod Sedanem               – uważana dotychczas za potęgę militarną – przegrała wojnę. Warunki pokoju
        w 1870 r. na obrazie Wilhelma       zawartego w maju 1871 r. były dla niej upokarzające. Francuzi oddali Niem-
        Camphausena [czyt. kamphałzena]
                                            com Lotaryngię i Alzację oraz zapłacili Prusom wysoką kontrybucję.

                                            Zjednoczenie Niemiec

                                            Pokonanie Francji umożliwiło Bismarckowi zjednoczenie państw północno-
                                            i południowoniemieckich. W styczniu 1871 r. w Wersalu król Prus Wilhelm I

        Proklamować – ogłosić coś           Hohenzollern koronował się na cesarza niemieckiego. Proklamowano
        ważnego, podać do publicznej        powstanie II Rzeszy Niemieckiej. Było to państwo federacyjne. Królestwa
        wiadomości.                         i wolne miasta, które weszły w jego skład, zachowały znaczną autonomię.
                                            Polityczne zjednoczenie Niemiec stało się jednak faktem.
                                               Na czele nowego państwa stał cesarz. Władca miał szerokie uprawnienia.
                                            Mianował i odwoływał kanclerza, który sam dobierał sobie członków rządu.
                                            Władzę ustawodawczą reprezentował parlament złożony z dwóch izb: sejmu
                                            Rzeszy (Reichstagu) i rady związkowej (Bundesratu). Pierwszym kanclerzem
                                            II Rzeszy został Bismarck, który piastował tę funkcję do 1890 r.
                                               Kanclerz aktywnie działał na rzecz wzmocnienia jedności państwa i wspie-
                                            rał jego rozwój gospodarczy. W drugiej połowie XIX w. niemiecki przemysł
                                            stał się już konkurencyjny dla przemysłu brytyjskiego i amerykańskiego.

























        Proklamacja Cesarstwa
        Niemieckiego – obraz Antona
        von Wernera

                                       70



                                                                                                              02.06.2020   10:21:12
   0602_881435_historia_kl7_DRUK.indd   70
   0602_881435_historia_kl7_DRUK.indd   70                                                                    02.06.2020   10:21:12
   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77