Page 189 - polski 7 cz 2
P. 189
La la la la
Józio dał wstążkę pasterce,
Antoś oddał swoje serce;
Lecz i z Józia, i z Antosia
Śmieje się pierzchliwie Zosia.
La la la la
Tak, Zosią byłam, dziewczyną z tej wioski.
Imię moje u was głośne,
Że chociaż piękna, nie chciałam zamęścia
I dziewiętnastą przeigrawszy wiosnę,
Umarłam nie znając troski
Ani prawdziwego szczęścia.
Żyłam na świecie; lecz, ach! nie dla świata!
Myśl moja, nazbyt skrzydlata,
Nigdy na ziemskiej nie spoczęła błoni.
Za lekkim zefirkiem goni, 6 zefirek (zefir) – ciepły, łagodny wiatr
6
Za muszką, za kraśnym wiankiem,
Jak wygląda Dziewczyna przedstawio-
na przez Adama Mickiewicza? Czy po-
stać z pocztówki odpowiada opisowi
Pocztówka ze spektaklu Dziady w inscenizacji Stanisława Wyspiańskiego i twojemu wyobrażeniu Zosi?
187
