Page 118 - 881306_Muzyka

Oda do radości

Ludwig van Beethoven wierzył w miłość i braterstwo między ludźmi. Tym uczuciom
poświecił IX Symfonię d-moll, op. 125. W końcowej części tego dzieła kompozytor
zamieścił kantatę Oda do radości, wykonywaną przez chór do słów niemieckiego
poety Fryderyka Schillera [czyt. szilera]. Brzmi ona jak przesłanie dla przyszłych
pokoleń. Utwór jest pochwałą radości, ideą braterstwa, zachęca ludzi do miłości
i wspólnej troski o wolność. Oryginalny tekst Ody do radości na język polski
przełożył Konstanty Ildefons Gałczyński.

O, radości, iskro bogów, Ona w sercu, w zbożu, w śpiewie,
kwiecie Elizejskich Pól, ona w splocie ludzkich rąk,
święta, na twym świętym progu z niej najlichszy robak czerpie,
staje nasz natchniony chór. w niej największy nieba krąg.
Jasność twoja wszystko zaćmi, Wstańcie, ludzie, wstańcie wszędzie,
złączy, co rozdzielił los, ja nowinę niosę wam:
wszyscy ludzie będą braćmi na gwiaździstym firmamencie
tam, gdzie twój przemówi głos. bliska radość błyszczy nam.

Patrz, patrz, wielkie słońce światem
biegnie, sypiąc złote skry,
jak zwycięzca i bohater
biegnij, bracie, tak i ty.
Radość tryska z piersi ziemi,
radość pije cały świat,
dziś wchodzimy, wstępujemy
na radości złoty ślad.

116