Page 120 - historia 8
P. 120
Spory Izraela z państwami arabskimi
Pomimo zakończenia walk żaden arabski kraj nie uznał istnienia państwa
Izrael. W regionie ciągle utrzymywał się stan napięcia. W latach 1956–1985
doszło do kilku wojen izraelsko-arabskich. Ich przyczynami były: negatywny
stosunek krajów ościennych do Izraela, nierozwiązana kwestia palestyńska
i konflikt o Kanał Sueski. Ten ostatni spór dotyczył ważnego szlaku transpor-
towego, do którego Egipt ograniczał Izraelowi dostęp.
Z konfliktów tych Żydzi wychodzili obronną ręką. Najbardziej spektaku-
larne było zwycięstwo w wojnie sześciodniowej w 1967 r. W ciągu sześciu
dni armia izraelska rozgromiła siły egipskie, jordańskie i syryjskie, znacznie
ustępujące jej pod względem wyposażenia. Pod okupacją Izraela znalazła
się pozostała część Palestyny (m.in. Zachodni Brzeg Jordanu i Strefa Gazy)
oraz egipski półwysep Synaj. Dzięki mediacji ONZ zawarto rozejm.
Pewien przełom w relacjach arabsko-żydowskich nastąpił w 1978 r.
Izraelscy żołnierze podczas Na mocy porozumienia zawartego w Camp David [czyt. kamp dejwid] w Wa-
wojny sześciodniowej – okładka
włoskiego tygodnika „Epoca” szyngtonie Egipt – najsilniejsze państwo arabskie – uznał istnienie Izraela.
[czyt. epoka] z 1967 r. Umożliwił statkom izraelskim żeglugę przez Kanał Sueski. Natomiast Żydzi
zobowiązali się zwrócić Egiptowi półwysep Synaj.
Kwestia palestyńska
Zajęcie całej Palestyny przez Izrael w 1967 r. uniemożliwiło budowę państwa
arabskiego na tym obszarze. Palestyńczycy nie porzucili jednak myśli o nie-
podległości. Ich walką narodowowyzwoleńczą kierowała utworzona w 1964 r.
Organizacja Wyzwolenia Palestyny (w skrócie: OWP). Na jej czele stał
Jasir [czyt. jas-ir] Arafat. OWP organizowała ze swoich baz w państwach
arabskich, m.in. z Jordanii i Libanu, wypady zbrojne na terytorium Izra-
ela. W odwecie armia izraelska atakowała obozy uchodźców palestyńskich.
To nasilało niepokoje w regionie. Ugrupowania związane z OWP dopuściły
Jasir Arafat kierował OWP się licznych akcji terrorystycznych przeciwko Żydom na terenie Izraela oraz
od lat 60. aż do śmierci w 2004 r. poza jego granicami. Z tego powodu izraelski rząd w Tel Awiwie uważał
Początkowo wspierał działania
terrorystyczne przeciwko Izraelowi. OWP za organizację terrorystyczną.
Z czasem zaangażował się W 1988 r. wybuchła tak zwana intifada – powstanie Palestyńczyków
w proces pokojowy. W 1994 r. stanął w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu Jordanu. Zwróciło ono uwagę świata
na czele Autonomii Palestyńskiej. na sprawę Palestyny i skłoniło Izrael do rozpoczęcia dialogu z OWP. W 1993 r.
W tym samym roku otrzymał
Pokojową Nagrodę Nobla. Został dzięki mediacji międzynarodowej Jasir Arafat i premier Izraela Izaak Rabin
nią uhonorowany wraz z politykami podpisali porozumienie w Oslo. Na jego mocy powstała namiastka państwa
izraelskimi – Izaakiem Rabinem palestyńskiego – Autonomia Palestyńska. W wyniku kolejnych pertraktacji
i Szimonem Peresem.
objęła ona Zachodni Brzeg Jordanu (z wyłączeniem Jerozolimy) i Strefę Gazy.
W latach 90. XX w. i w pierwszej dekadzie XXI w. Autonomia Palestyńska
Hamas – Islamski Ruch Oporu –
radykalna organizacja, której celem i Izrael kontynuowały rozmowy na temat budowy państwa palestyńskiego. Jed-
jest zniszczenie Izraela i stworzenie nak nie przyniosły one rezultatów. Prowadzenie dialogu utrudnia działalność
palestyńskiego państwa opartego palestyńskich organizacji terrorystycznych. Jedną z nich jest Hamas wspierany
na religii islamu. finansowo przez niektóre kraje arabskie.
118
