Page 161 - polski 8 cz2

uwagi na tych zdegradowanych władców świata. Czasami zatrzymywał się
7
przed którym, ale przeważnie wtedy, gdy go uderzył jakiś zabawny despekt 7 despekt – tu: uszkodzenie
boskich kształtów. Nade wszystko interesowała go sprawa odpoczynku w do-
skonałym chłodzie i z dala od wrzawy ulicy paryskiej. Szukał też nie tyle
arcydzieł, ile ławki, na której by mógł usiąść. Zdybał ją po długiej wędrówce
z sali do sali w narożnym zetknięciu się dwu długich galerii, przeznaczonym
na schronienie dla Wenus z wyspy Milo.
W zakątku tworzącym jakby niewielką izbę, oświetloną jednym oknem,
stoi na niewysokim piedestale tors białej Afrodyty. Sznur owinięty czerwo-
nym pluszem nikomu do niej przystępu nie daje. Judym widział już był ten
posąg, ale nie zwracał nań uwagi, jak na wszelkie w ogóle dzieła sztuki. Te-
raz, zdobywszy w cieniu pod ścianą wygodną ławeczkę, jął dla zabicia czasu
patrzeć w oblicze marmurowej piękności. Głowa jej zwrócona była w jego
stronę i martwe oczy zdawały się patrzeć. Schylone czoło wynurzało się
z mroku i, jakby dla obaczenia czegoś, brwi się zsunęły. Judym przyglądał się
jej nawzajem i wtedy dopiero ujrzał małą, niewidoczną fałdę między brwia-
mi, która sprawia, że ta głowa, że ta bryła kamienna – myśli. Z przenikliwą
siłą spogląda w mrok dokoła leżący i rozdziera go jasnymi oczyma. Zatopiła
je w skrytości życia i do czegoś w nim uśmiech swój obraca. Wytężywszy
rozum nieograniczony i czysty, posiadła wiadomość o wszystkim, zobaczyła 8 wiadomość – tu: wiedzę
8
wieczne dnie i prace na ziemi, noce i łzy, które w ich mroku płyną. Jeszcze
z białego czoła bogini nie zdążyła odejść mądra o tym zaduma, a już wielka
radość dziewicza pachnie z jej ust rozmarzonych. W uśmiechu ich zamyka się
wyraz uwielbienia. Dla miłości szczęśliwej. Dla uczestnictwa wolnego ducha
i wolnego ciała w życiu przyrody. Dla ostrej potęgi zachwytu zmysłów, którego
nie stępiły jeszcze ani praca, ani zgryzota, siostry rodzone, siostry nieszczę-
sne. Uśmiech bogini pozdrawia nadchodzącego z daleka. Oto zakochała się

159