Page 155 - polski4
P. 155

4.9        O najsławniejszym polskim mistrzu czarnoksięstwa






              z  Diabeł to postać bardzo popularna w ludowych opowieściach.                       Podejmij temat
              Przeczytaj, jak przedstawiano Borutę i Rokitę – najpopularniejsze
              diabły polskie.


          Boruta – w legendach i podaniach ludowych strach [...] leśny, zło-
          śliwy i psotny, pojawiający się jako ptak albo inne zwierzę, zwa-
          ny też błotnikiem, borowikiem, rokickim, wierzbickim. W jednym
          z podań nadaremnie próbował zwalić wieżę kościoła w Tumie pod
          Łęczycą, pozostawiając na murze trwały ślad łapy. Miał w końcu
          strzec  skarbów  w  zamku  w  Łęczycy.  Boruta  nosił  się  po  polsku,
          z szablą, bawił się i pojedynkował ze szlachtą, straszył ludzi i wcią-
          gał ich w trzęsawiska.
                                              W. Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury
                                                                                       „Ślady Boruty” na murze wieży
          Rokita – według wierzeń ludowych diabeł równy Borucie, również               w Tumie
          występujący w polskim stroju, w żupanie*, kontuszu*, z szablą, ale
          niekiedy jako chłop czy zwierzę. Był tematem podań i legend. Imie-           żupan – staropolski strój męski,
          niem jego, oznaczającym wierzbę z wilgotnych łąk i bagien, nazywa-           wyglądający jak długa, zapinana
          no też Borutę, diabła czającego się w zaroślach bagiennych.                  koszula ze stojącym kołnierzykiem
                                                                                       i wąskimi rękawami
                                              W. Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury
                                                                                       kontusz – staropolski strój męski,
              z  Przeczytaj fragment utworu Twardowski K.W. Wójcickiego. Zwróć         rodzaj długiej sukni z rękawami
              uwagę, w jaki sposób objaśniono w nim powstanie kopalni srebra           rozciętymi i spinanymi na
              i Skały Sokolej i jaką rolę odegrał w tym diabeł.                        plecach, wkładany na żupan





          Kazimierz Władysław Wójcicki                                                 Kazimierz Władysław Wójcicki

          Twardowski                                                                   (1807–1879) – pisarz i dziennikarz, kro-
                                                                                       nikarz XIX-wiecznej Warszawy. Autor
          (fragment)
                                                                                       m.in. trzytomowych Przysłów naro-
                                                                                       dowych (1930), powieści historycznej
          Twardowski był dobry* szlachcic, bo po mieczu i kądzieli*. Chciał            Kurpie, zbioru podań i opowieści lu-
          mieć więcej rozumu, niż mają drudzy poczciwi ludzie, i znaleźć na            dowych pt. Klechdy starożytne.
          śmierć lekarstwo, bo nie chciało mu się umrzeć. W starej księdze raz
          wyczytał, jak diabła przywołać można [...]. Stanął prędko zawezwa-           dobry – tu: prawdziwy
          ny i zawarli ze sobą umowę. Na kolanach zaraz diabeł napisał długi           po mieczu i kądzieli – po ojcu
                                                                                       i matce
          cyrograf*, który własną krwią Twardowski, wyciśniętą z serdecznego           cyrograf – tu: zobowiązanie
          palca, podpisał.                                                             podpisane własną krwią

                                                                                 153
   150   151   152   153   154   155   156   157   158   159   160