Page 78 - 881414_FIZYKA_podrecznik_kl_8_PP_fiipbook
P. 78

Różnice w budowie ciał stałych
                                            Zapewne widziałeś już kiedyś kryształ, np. w biżuterii. Człowieka od dawna
                                            nurtowały pytania, jak dalece można rozbić kryształ i jaką najmniejszą jego
                                            część można uzyskać. Kryształ soli (il. 3.20) (halitu) rozbija się na bardzo
                                            dużą liczbę drobniutkich kawałków. Podczas oglądania okruszków można za-
                                            uważyć, że wszystkie odłamki są do siebie podobne. Po powiększeniu frag-
                                            mentów  okazuje  się,  że  składają  się  z  kolejnych  małych  kryształków,  które
                                            mają takie same cechy geometryczne, jak ich większe fragmenty. Właśnie ta-
                                            kie poukładanie cząsteczek, jedna obok drugiej, w określony, charakterystycz-
        3.20  Kryształ soli
                                            ny dla danej substancji sposób, to sieć krystaliczna. O tak zbudowanych
                                            ciałach stałych powiemy, że mają budowę krystaliczną. Cząsteczki two-
                                            rzące sieć krystaliczną są w ciągłym ruchu. Wykonują drgania wokół położeń
                                            równowagi. Gdy cząsteczka za bardzo zbliży się do sąsiedniej cząsteczki, jest
                                            od niej odpychana, a gdy się za bardzo od niej oddali – jest przyciągana.
                                               Na podwórku, w domu, w szkole możesz znaleźć wiele innych ciał o bu-
                                            dowie krystalicznej, np. kamień, węgiel, kryształki cukru.
                                               Wśród  ciał  stałych  istnieją  też  substancje,  które  nie  są  kryształami,  nie
                                            mają  uporządkowanej  budowy  –  to  ciała  bezpostaciowe  (amorficzne)
                                            (il. 3.22). Przykładami takich substancji są: szkło, wiele tworzyw sztucznych
                                            oraz przedmiotów z gumy.


                                            Siły spójności i siły przylegania
        3.21  Model kryształu soli
                                            Wiesz już, że każda cząsteczka przyciąga sąsiednie cząsteczki i sama jest przez
                                            nie  przyciągana.  Siły  międzycząsteczkowe  działające  między  czą-
                                            steczkami tej samej substancji nazywamy siłami spójności. Łączą
                                            one (spajają) cząsteczki, tworząc ciała stałe i ciecze. Siły spójności powodują,
                                            że tworzą się krople wody (il. 3.23).
                                               Siły działające między cząsteczkami różnych substancji nazy-
                                            wamy siłami przylegania. Dzięki nim kreda przylega do tablicy (il. 3.24),
                                            a  cząsteczki  tonera  do  kartki.  Kleje  łączą  substancje  również  dzięki  siłom
                                            przylegania.
                                               Gdy siły przylegania są większe niż siły spójności, wtedy ciecz zwilża po-

        3.22  Ciało bezpostaciowe –         wierzchnię, do której przylega. Natomiast gdy siły przylegania są mniejsze niż
        bursztyn                            siły spójności, ciecz nie zwilża powierzchni.















                                            3.23  Krople wody na liściach       3.24  Ślady pozostawione przez kredę
                                                                                na tablicy

                                       76
   73   74   75   76   77   78   79   80   81   82   83